Mooi, Welopgevoed en Fatsoenlijk

In dezelfde eeuw als het voetbal werd uitgevonden, kwamen de veldslagen zo’n beetje tot een einde. Een veldslag was voor de fine fleur van die dagen een reden om uit te rijden, op een nabijgelegen heuvel te picknicken en vandaar de troepenbewegingen te becommentariëren. Na afloop liepen de dames over het slagveld, een zakdoekje voor hun mond en neus. De lijkenpikkers zworven pas ’s nachts uit.

Het spel van het Nederlands elftal wordt in buiten- en binnenland hevig bekritiseerd. Zelfs mijn broer vond het nodig de zogenaamde karatetrap van Nigel de Jong hierboven af te beelden en daarmee eraan mee te helpen de Jong verder te stigmatiseren. Als je het voorval nog eens bekijkt, kun je je afvragen of de trap van de Jong opzet was, en Alonso het niet handig vond om tegen de onderkant van de schoen aan te lopen. Ik zeg dit zonder ironie, omdat je uit de Jongs houding, al tijdens de teap, kunt aflezen dat er iets fout ging. Wat er in ieder geval behoorlijk fout gaat in de meerderheid der commentaren is dat het spel van Nederland aan dit ene incident wordt opgehangen, en bijvoorbeeld niet aan Puyols dubbele obstructie tijdens Robben’s loop, of de niet gegeven corner.

Spanje was vooral goed in de voorbeschouwingen, omdat iedereen van hen het spel verwachtte waarmee het land twee jaar geleden Europees kampioen werd. Aan dat niveau hebben ze slechts een keer kunnen herinneren in de wedstrijd tegen Duitsland. Onze Oosterburen deden om welke reden dan ook ( taktische fouten van Löw, zes verkouden spelers ) niet een stapje extra, maar opzij. Duitslands imago van jofel land niks aan de hand…. Paaaaarrtiiieeee, werd verder gehandhaafd, maar ze mochten wel fijn naar huis. ( Weliswaar met de zekerheid dat er een heel groot elftal aankomt).

Schandalig was hoe Chili in de wedstrijd tegen Spanje werd benadeeld. Door vijf gele kaarten binnen vijfentwintig minuten van slag gebracht, moesten de spelers maar accepteren dat de scheidsrechter de wedstrijd definitief op slot zette door bij de 2-0 een rode kaart te trekken. Schandalig was ook het afkeuren van het doelpunt van Nelson Valdez voor Paraguay tegen Spanje. Maar met dit soort schande’s moet je leven. Ze horen bij het voetbal.

Ook bij het voetbal horen de commentaren, en zoals in alle goede Hollywoodfilmen werd de mensheid voor een dag schurken en helden voorgehouden, zonder dat het woord Islam of Koran viel.

Dat de Spaanse kranten in hun commentaren unaniem over Nederland heenvielen had niets met de tachtigjarige oorlog te maken, maar alles met het feit dat iedere journalist denkt dat juist de krant waarvoor hij schrijft ’s morgens bij de koning op de ontbijttafel ligt. Dom, want het is een publiek geheim dat de Spaanse koning een groot fan is van het Spaanse rolhockeyteam. Maar goed, de journalist doet of zijn neus bloedt, schrijft over nosotros buenos en hullie collones, maar dan netjes, want, zoals gezegd, je kunt nooit weten.

Cruijff was nog tot een paar weken geleden ere-president van CF.Barcelona. In die stad woont hij. Een Spaanse krant tekent zijn woorden op, en daarin wordt ieder facet van het negatief commentaar kernachtig samengevat: lelijk, vuil, gemeen, onnederlands.

Dat moet uitgerekend hij zeggen die in een elftal van slopers en voetbalgeniën speelde, elftallen waarvan ik een groot fan was juist vanwege de mix van brutaal niets en niemand ontziend spel en het plotse gevoel van vrijheid na een op volle snelheid uitgevoerde aanval. Mijn God, daarom houden we toch van Robin Hood!

Tijdens dit WK wachtte ieder erop dat Nederland zijn ware gezicht zou tonen. Dat kwam tijdens de finale. Dat kwam door de intensiteit die erin werd gebracht door de twee geweldenaars de Jong en van Bommel. Nu zit iedereen op ze te kakken en zeikt over het gebrek aan mooi spel, en dat ze niet per favor gaat U hierlangs de Spaanse idealisten lieten voorgaan bij het banket.

Op de ontregelende taktiek hadden de Spanjaarden geen antwoord. Daarvoor hadden ze de hulp nodig van de scheidsrechter. Met zijn vroege gele kaarten voor een vrij onschuldige overtreding van van Bommel opende hij het hek voor Spanje op een kier. Dat hek stond niet meer eens wagenwijd open tijdens de verlenging, de afrastering was compleet verdwenen en het scheelde een haar of Webb had meegeholpen het tafelzilver naar buiten te dragen.

Ik keek de wedstrijd in Wuppertal in een ex-piepklein station nu restaurant café in het bos waar onze favoriete gegrilde krakauer wordt geserveerd. Het tiental toeschouwers was voor een klein deel voor Nederland. Dat was aan het einde niet meer zo. Daarvoor gingen de Spanjaarden te vaak vrijwillig tegen het gras. Ja, dat van de Jong vonden ze rood, maar wie met Toni Schumacher en Olivier Kahn is opgegroeid, zeurt daar niet verder over door.

In de finale werd het Nederlandse spel langzaam maar zeker door de scheidsrechter gesloopt. De Spanjaarden hadden na een tijd in de gaten dat ze bij simulaties een vrije trap meekregen en dat een gele kaart heel makkelijk werd uitgedeeld. Iniesta heeft hiervan uitmuntend geprofiteerd en zag zich bij quasi ieder balverlies met een vrije trap beloond. Daar mocht Sneijder met groeiende frustratie naar kijken, als hij weer eens op zijn kont was geland na een faire botsing.

Wat de coaches va het Nederlands Elftal zich kunnen aanrekenen zijn de foute wissels. Maar wat te doen onder die geweldige druk? Ze zullen ervan geleerd hebben. Kuijt had ik nooit gewisseld en de brave Braafheid nooit voor van Bronckhorst gebracht. En als die twee dan toch er uit moesten dan had je Webb het plezier kunnen doen twee gele kaarten meer en een gele (en automatisch rood) niet uit te kunnen delen, en wel voor Bouhlarouz over wiens voet Iniesta niet valt maar desondanks toch tegen het gras gaat. Een voor Afellay die de bal een paar meter terugtikt als Xavi een vrije trap wil nemen. En niet een (tweede) gele kaart voor Ramos die Afellay neerhaalt als die op links een drie tegen twee situatie dreigt te bereiken.

Nederland had net zo goed verdiend de finale te winnen als Spanje, maar mocht dit niet.