Over de scheidsrechter. Een paar dagen voor de finale stond een bericht in de krant over de vrouw van Webb. Zij liet noteren dat ze hogelijk verbaasd was over de aanstelling van haar man als leidsman van de finale want hij was thuis nog niet eens in staat om zijn kinderen in het gareel te houden. Howard Webb is een politie agent die een jaar onbetaald verlof heeft genomen om als scheidsrechter te kunnen slagen. Spanje speelde het voor de finale al slim door op zijn fouten in de wedstrijd tegen Zwitserland te wijzen. Als agent heeft Webb een rechtvaardigheidsgevoel en heeft hij de neiging om te compenseren, de reden waarom zijn kinderen thuis over hem heen lopen.
Over de wedstrijd.
Nederland speelde afgrijselijk, er waren momenten in de wedstrijd dat ik mij schaamde. Sneijder gaf het daags voor de finale al aan dat het een harde wedstrijd zou worden. Twee vraagtekens, waarom spreek je dit zo openlijk uit, je kunt er de donder op zeggen dat Webb dit ook te horen krijgt. En waarom neem je je al ruim voor de wedstrijd voor dat je links en rechts gaat schoppen? Was het omdat deze strijdwijze tegen de Brazilianen werkte, of was het omdat men bang was voor Spanje dat met Brazilië de enige sterkere tegenstander van oranje op dit WK was? Wat het ook was, oranje speelde zichzelf uit de wedstrijd omdat men zich alleen op het schoppen aan het concentreren was. De weinige keren dat ze voetbalden waren ze gelijkwaardig en soms zelf beter. Gedurende het hele wk heb ik de spelers niet zo te keer zien gaan tegen de scheids als in de finale. De wedstrijd tegen Brazilië werd in de rust gewonnen, niet de provocaties maar door het accent van de wedstrijd naar rechts te verleggen werd het gevaar Robinho beteugeld en kon Kuijt makkelijker Maicon bespelen. Robben werd de focus en hij lokte de overtredingen uit en wist de Brazilianen uit hun tent te lokken. Tegen Uruguay was het van Marwijk die de wedstrijd deed kantelen. Door van der Vaart in te brengen ging hij met vijf aanvallers spelen, het systeem veranderde van 4-2-3-1 in 4-1-4-1. De trainer van Uruguay bleef volharden in zijn verdedigende tactiek en reageerde niet op deze wissel, hierdoor kon Nederland de overhand krijgen.
In de finale durfden beide trainers offensief te wisselen, Kuijt/Elia en De Jong/ van der Vaart aan Nederlandse kant en Alonso/Fabregas waren wissels die het spel ten goede kwamen maar de cruciale wissel was die van Pedro voor Navas. Navas hield het veld breed zodat Xavi en Iniesta meer speelruimte kregen en met zijn rushes bespeelde hij de ruimte die achter van Bronckhorst lag. Voor het eerst werd onze aanvoerder serieus aan de tand gevoeld en hij werd uiteindelijk kapot gespeeld door Navas. Uitgeput moest hij zich laten wisselen voor Braafheid, later zou Heitinga eruit gestuurd worden en was Oranje gedwongen om met drie verdedigers de verlenging uit te spelen. Met Ooier had oranje de boel waarschijnlijk op slot gegooid. Het inbrengen van Elia maakte ook voor oranje het veld breder, van Persie week in het centrum uit naar links en maakte zo twee maal ruimte voor Robben om alleen op Cassilas af te gaan. Maar de wissels van Spanje sorteerden meer effect, Xavi kon dankzij Fabregas dieper gaan spelen en Iniesta kreeg door Navas meer ruimte. Het spel van Spanje kreeg daardoor meer diepte en breedte en men kon daardoor gevarieerder aanvallen. De wissels van Nederland brachten te weinig.
Nederland verloor van zichzelf. Door te gaan schoppen speelde men zichzelf uit de wedstrijd. Na drie kaarten had men kunnen weten dat Webb geen ruimte gaf, men had hierop moeten anticiperen en zich meer op het voetbal moeten concentreren. Van Bommel en De Jong mogen van geluk spreken dat ze niet al in de eerste helft rood hebben gekregen, ook Robben had geluk dat hij geen tweede kaart kreeg. Dat hij die kans miste voor Cassilas had niets met gebrek aan Ajax scholing te maken, Robben was niet in topvorm en volgens mij ook niet topfit.
Spanje verdiende deze wedstrijd te winnen, niet omdat ze de beste waren maar omdat Nederland weigerde te voetballen.
De verveling voorbij 