Het is erg. Het is al een paar dagen erg. Wilders heeft iets geroepen in een Haags café. (Die eigenaar zee nog dat-ie het niet met die gasten eens was, maar je moest toch aan de omzet denken.) De politici kregen er een vieze smaak van in de mond. Of ze vonden het walgelijk, misselijkmakend zelfs. Helemaal niet waar. Je krijgt geen vieze smaak in je mond van wat iemand anders zegt; misschien wel van wat iemand anders in je mond duwt, maar niet van woorden. Woorden in welke combinatie dan ook uitgesproken zijn walgelijk noch misselijkmakend; de inhoud van een blik opgewarmd kattevoer op je bord bij de patat met appelmoes, dat te eten is walgelijk. En wat een tijdje geleden iemand in Moldavië is overkomen, dat-ie goedkoop vlees kocht, dat raar smaakte en dat na onderzoek mensevlees bleek te zijn – de verkopers ervan hadden het in de container van het plaatselijk ziekenhuis gevonden, meegenomen en op de markt aangeboden voor omgerekend twee euri de kilo – daarnaast te zitten en het zien gebeuren, dat lijkt me behoorlijk misselijkmakend. Maar toch niet dat Wilders in een café zijn fans ‘minder, minder’ laat roepen. Dat is gewoon jofel en past helemaal in de Nederlandse cultuur die ieder jaar weer op Alpe d’Huez wordt gevierd. Het Duitse persbureau dat het incident met de weergaloze demagogische prestatie van Goebbels in het sportpalast vergelijkt zit er ook he-le-maal naast. Dat valt ook wel te begrijpen, want Louis heeft in het buurland maar een keer vanaf het balkon de Bayernsupporters voorgezegd wat ze met zijn allen moesten roepen. Dus die Duitse persagent/e had zoiets eigenlijk nog niet meegemaakt. En dan zo’n actie in de sociale media; aangifte doen bij de politie. Ik vind het flauw hoor. Waarom zo serieus?
Nou goed, als Wilders dan niet langs af moet, maar direct naar de gevangenis gaat, dan kan er nog iets interessants gaan gebeuren in de hedendaagse Nederlandse geschiedenis. Hij schrijft een boek. En dat boek, dat wordt een bestseller; hij komt vrij en wint de verkiezingen met 45% van alle stemmen. Het enige probleem is welke titel je aan zo’n boek geeft. ‘Mijn Strijd,’ of ‘Mijn Gevecht’ is zo oubollig, dat kan niet meer. ‘Mijn Plan’ of ‘Mijn Project’ ook niet, klinkt toch te veel als managerstaal, is meteen ook veel te moeilijk. Als je bij de titel al moet nadenken, dat werkt niet. Het Joods-Christelijke ‘Arm Nederland,’ gaat de meeste ook boven de pet, kan ineens zomaar echt helemaal verkeerd uitpakken. Het moet een titel zijn, die aanschaf van het boek makkelijk maakt en tevens alles al zegt, zodat de koper ervan het niet nog eens hoeft te lezen. ‘Daar ga ik voor,’ schrijft hij na drie weken op, stoot dan zijn koffie om – kut plastik bekertjes ook. Donker plasje kruipt naar ‘ga.’ “Sta,” mompelt Geert, en vermoedt dat hij een visioen heeft. “Daar sta ik voor.” Dat is het. Dat is het echt helemaal.
Wilders in de bak? Niet doen, mensen.
Wat dan wel? Nou. Je moet er gewoon creatief mee omgaan. Het ‘creatief ergens mee omgaan’ is toch een fijn resultaat van de mentaliteitshervormingen die in Nederland zijn doorgevoerd? Sta je bij de slager, vraagt die of het ook een beetje meer mag zijn, begin je gewoon ‘minder, minder’ te roepen. Ben je fan van Roda en scoort de tegenpartij in de 34ste minuut de derde goal, roep met zijn allen ‘minder, minder.’ Bijna een kilo vis op de markt terwijl je om een scholletje hebt gevraagd? Geheid dat er tien man met je gaan meeroepen. Op een gegeven moment roeptoetert (wat een kostelijke uitdrukking ook) zoiets over de hele markt. En zeker als het straks zomer wordt.
Kijk, zo’n politicus moet het nemen zoals het is en niet meteen zo sikkeneurig reageren. Zeggen ze straks nog dat je niet tegen je verlies ken. Geert deed gewoon een beetje gek. Herhaal dat gewoon-gewoon overal. Geheid dat een hippe nerd dat op een gegeven moment oppikt en de app Gekke Geert ontwikkelt. Dat wordt net zoiets als Angry Birds, maar dan met Gekke Geert. En die – Gekke Geert, dus – kan je op een moskee afschieten, of op een groepje Scootermarokkanen, op een rituele slachting, op een stoet hoofddoekmeisjes, een bruiloft, een begrafenis en op de familie van de profeet, op Mekka, op een ayatollah, op het doel van het Marokkaans elftal, noem maar op, Gekke Geert vliegt er wel op af. Wil iedereen hebben. Echt, vriend en vijand.
Een opiniestukje verderop in de krant kon je doorklikken naar een filmje van der Gijp. Heb ik gedaan. Gijp had het over Tommy, een schrijver. Vond ik leuk. Een andere Gijpklip vond ik ook leuk. Die daarna ook weer. Ik heb de hele avond Gijp gekeken en geluisterd en me bij sommige verhalen echt tranen gelachen. De volgende avond weer Gijp. Dat waren dus twee avonden Nederlandse televisie met Hansie Hansie, Derksen, Genee en Boskamp en af en toe Manelev. Het werd zo erg dat ik Gijp ook bij andere programma’s bekeek. Had ik niet moeten doen. Bij een was-ie bij een gefotoshopte Hansie Hansie terecht gekomen, iets tussen Plofkip, Moldavisch mensenvlees en dat grote vliegbeest uit Never Ending Story (zonder de soundtrack ervan), een mensenmutatie die ’s nachts in je droom verschijnt en dan aan je gaat snuffelen. Dat was een foute keus. Dus snel weer terug naar de vertrouwde tafel en de flauwe grappen van Derksen en Genee op de koop toe nemen. Daar stootte ik op het volgende filmpje. Gijp nu serieus, en hij heeft gelijk.
De verveling voorbij 